درد که یکی دوتا نیست.

داشتم متنای پست جدید رو اماده میکردم که یهو پیام اومد.

 _ سلام، راه افتادیم به طرف . 

بعد از خوندن پیام های بعدی، فهمیدم درد من در برابر

درد یک شبه‌ی عموم هیچ نیست.

حالا من، با کوله باری از درد های به جا مونده.

و زخم های کهنه و سر باز زده

و پاهایی ناتوان.

قدم بر میدارم، بر کف این زمین سرد.

پ.ن: چرا نمیتونم تهشو پیش بینی کنم؟ 

پ.ن۲: شاید حرف تو درست بود، شاید یه پایان تلخ بهتر از تلخی بی پایانه.